何故沢山食べると太ってくるのかな・・・

      สวัสดีอะเกนค่าา วันนี้อรพิมมีเกมมาให้เล่นกันค่ะ

      อรพิมเชื่อว่าเพื่อนๆ ทุกคนมีคลังคำศัพท์คันจิอยู่ในหัวมากมายก่ายกองมากกว่าอรพิมอีกค่ะ แต่อรพิมอยากเอาเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของคันจิมาฝากกันเพิ่มเติมนะคะ
      แต่ก่อนอื่น มาเล่นเกมกันดีกว่า อิอิๆๆๆ

เพื่อนๆ ลองตอบคำถามต่อไปนี้ดูนะคะ เลือกคะอ่านทีถูกต้องของคันจิที่ขีดเส้นใต้

ไม่เยอะค่ะ 6 ข้อขำๆ ห้ามเลื่อนลงไปดูเฉลยก่อนล่ะ 555

① いったい何故そんなことが起こったのでしょう？

　ア．なぜ　　　　イ．どこ　　　　ウ．なんで

② 山田先生は何処に行きましたか？

　ア．なぜ　　　　イ．どこ　　　　ウ．なんで

③ 野菜の種類はずいぶん沢山あります。

　ア．ぜひ　　　　イ．たくさん　　ウ．ぜったい

④ 授業中の携帯は勿論だめ！

　ア．もちろん　　　イ．ぜひ　　　ウ．ぜったい

⑤ 心配してくれる家族がいるってのは、有難い事です。

　ア．すばらしい　　イ．うれしい　　ウ．ありがたい

⑥ 来週、是非パーティに来てくださいね！

　ア．ぜひ　　　　イ．ぜったい　　ウ．もちろん

      เป็นไงบ้างคะ ชิวๆ ใช่ม้าา (คือทำไปทำมามันเดาง่ายมากเลย คิดซะว่าขำๆ นะคะ 555)
      ทีนี้มาดูเฉลยกันค่ะว่าเพื่อนๆ ตอบถูกแค่ไหน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เฉลยยยยยย

①

（なぜ）

②

（どこ）

③

（たくさん）

④

（もちろん）

⑤

（ありがたい）

⑥

（ぜひ）

      คันจิทั้ง 6 คำนี้ เพื่อนๆ จะสังเกตว่าโดยปกติแล้ว เขาจะไม่เขียนด้วยคันจิใช่ไหมคะ แต่คำ 6 คำนี้ อรพิมเคยอ่านเจอในหนังสือนิยายมาแล้ว อย่างน้อยก็มากกว่าคำละ 2 ครั้งค่ะ ที่อรพิมจะบอกคือ คำศัพท์พวกนี้เราสามารถเจอะเจอกับมันได้ทุกเมื่อ แล้วเนื่องจากมันเป็นอะไรที่เราไม่เคยชิน มันจะทำให้เราเฟลและชะงักกันได้ง่ายๆ เลยค่ะ เพราะมนัเป็นคำที่เราเจ๊อเจอเจอเจอ อยู่ทุกวันแต่กลับไม่รู้ว่าความจริงแล้วมันก็มีคันจิให้เขียนกับเขาด้วย

      จำเอาไว้ ท่องให้มั่น อย่าให้คำเหล่านี้มาเป็นอุปสรรคขวางกั้นคุณให้อ่านนิยายไม่สนุกอีกต่อไป

      เร่งโพสต์มากกก ทิ้งตัวลงอ่อนและกราบแรงง

      อรพิม

「さ・し・す・せ・そ」の調味料 (ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง)

      สวัสดีค่ะเพื่อนๆ วันนี้อรพิมจะมานำเสนอคันจิที่ "ทุกคน" พบเจอกับมันได้ "ทุกเวลา" แต่ไม่ใช่ทุกสถานที่นะ เพราะวันนี้อรพิมจะพาทุกคนไปเดินเล่นในซุปเปอร์มาร์เก็ตแผนกเครื่องปรุงรสกันค่ะ

      ทำไมต้องแผนกนี้? นั่นสินะ ทำไมต้องแผนกนี้ล่ะ? เพราะที่นี่ทุกคนจะได้พบกับคันจิที่ทุกคนมองข้ามไปค่ะ (ไม่ใช่หรอก ความจริงอรพิมหิว ว่าจะหาของกลับไปทำกับข้าวกินที่บ้าน) คือถ้าอยู่เมืองไทยมันก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก ซ้งซอสญี่ปุ่นที่เป็นของนำเข้าน่ะ มันต้องมีภาษาอังกฤษ หรือฉลากภาษาไทยแปะไว้อำนวยความสะดวกและความปลอดภัยให้กับผู้บริโภคอยู่แล้ว

      แต่ถ้าเกิดต้องไปดำรงชีวิตอยู่ที่ญี่ปุ่นล่ะ? ค่าครองชีพสูงขนาดนั้น เพื่อนๆ คงไม่ไปนั่งกินข้าวภัตตาคารกันทุกมื้อหรอกจริงไหมคะ

      แล้วถ้าเป็นแบบนั้น เพื่อนๆ ก็จำเป็นจะต้องทำอาหารเอง! เอาล่ะ วันนี้วันแรก จะทำอะไรดี เครื่องปรุงก็ไม่มี งั้นก่อนอื่นไปหาเครื่องปรุงง่ายๆที่ซุปเปอร์ฯ ดีกว่า (เดินไปซุปเปอร์ฯ.. ถึงแผนกเครื่องปรุง.. เล็งโชวยุ.. กำ =.=) อ่านไม่ออกอ่า..
      คือความจริงอรพิมจะบอก ฉลากบนเครื่องปรุงรสที่วางอยู่บนนชั้นขายของเหนี่ย ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้เขียนด้วยคันจิเสมอไปหรอกค่ะ แต่รู้ไว้ใช่ว่า เพราะถ้าเกิดเราไปบ้านเพื่อน หรือไปร้านสะดวกซื้อแบบชาวบ้านที่มีแต่เครื่องปรุงรสที่เขียนชื่อบนฉลากด้วยคันจิหมดเลย ก็จะหยิบไม่ถูกกันนะ
      คือมันอาจจะเป็นเรื่องง่ายๆ แต่อรพิมคิดว่ามันก็อาจจะกลายเป็นช่องโหว่ของเพื่อนๆ (และอรพิมเอง55) ดังนั้นวันนี้อรพิมจะนำคันจิของชื่อเครื่องปรุงญุี่ปุ่นง่ายๆ (แต่มักมองข้าม) มานำเสนอค่ะ

1.โชวยุ หรือ しょうゆ หรือ

醤油

2. มิริน หรือ みりん หรือ

味醂

3. น้ำส้มสายชู หรือ す หรือ

酢

＊ซอส "ปอนซึ" ก็ใช้คันจิตัวเดียวกันค่ะ เขียนแบบนี้ → ポン酢

4. เต้าเจี้ยว (มิโซะ) หรือ みそ หรือ

味噌

5. พริกเจ็ดสี มณีเจ็ดแสง พริกเจ็ดรส (ชิจิมิ) หรือ しちみとうがらし หรือ

七味唐辛子

      เครื่องปรุงบางอย่างก็อาจมีประเภทที่แยกย่อยลงไปอีก หากโปรแล้วต้องใช้ความสามารถในการเลือกเครื่องปรุงที่เมาะสมกัยอาหารที่จะทำ แต่ตอนนี้เราเรียนรู้แค่คร่าวๆ พอให้ไม่เฟลนะคะ

      คือมันออกมาเหมือนบล็อกสอนทำอาหารเลยอะ 5555 แต่อรพิมตั้งใจจะมาแชร์เรื่องคันจิจริงๆนะ (จริงๆนะ จริงๆ ไม่ได้หิวเลย)
      ฝากไว้นะคะ เผื่อว่าเพื่อนไหนมีความจำเป็นจะต้องไปอยู่ญี่ปุ่น แต่มีงบประมาณจำกัดมีความเป็นต้องเข้าครัวทำอาหารกินเอง จะได้เชี่ยวชาญในการเลือกซื้อเครื่องปรุงขึ้นมาหน่อยนะ (แค่เลือกซื้อเป็นนะ ไม่ได้หมายความว่าทำอร่อย อิอิ)

      

      ด้วยรัก

      อรพิม

I can change!? (ep.2)

      กลับมาอีกแล้วกับการประจานตัวเองด้วยการเล่าเรื่องเป็นภาษาญี่ปุ่น แล้วถอดเสียงมาให้ดูความสมองทึบทึมกันค่ะ
      ความเดิมตอนที่แล้วมีอยู่ว่า อรพิมได้เล่าเรื่องและถอดเสียงเรื่อง 外国人 เป็นครั้งแรก หลังจากนั้นก็เอามาพิจารณราดูว่าขาดตกบกพร่องตรงไหน นอกจากนั้นก็ได้เรียนรู้และศึกษาคำศัพท์เพิ่มเติมที่ควรนำมาใช้ในเนื้อเรื่อง และเล่าเรื่องให่ด้วยการ "เขียน" แก้ค่ะ ย้ำว่า "เขียน" นะคะ เพราะมันต่างกับการพพูดสดๆเอามากๆ เพราะแม้แต่หลังจากการ "เขียน" แก้ไปแล้วรอบหนึ่ง อรพิมก็ได้ใช้โอกาสที่ฟ้าประทานมาให้ลอง "พูด" เล่าเรื่องดูอีกครั้ง แล้วก็ประสบกับความ "พินาศ" ก่อนอื่นขอให้วนลงไปอ่านการ "พูด" เล่าเรื่องของอรพิมในครั้งแรก และการ "เขียน" เล่าเรื่องของงอรพิมใครั้งที่สอง แล้วเราจะมาดูไปด้วยการว่า การพูดเล่าเรื่องครั้งนี้มีอะไรดีขึ้นบ้างไหม..

โอเคนะ.. (หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะอ่านแล้วเป็นลม) นี่คือข้อความที่ถอดจาการเล่าเรื่องครั้งที่ ๒ ของอรพิมเอง

      えーと、ホテルのロビーにある長いソファーで眼鏡をかけたおじさんは新聞を読んでいました。そのおじさんの近くに小柄にビジネスマンが何もしないで座っていました。すると、そのビジネスマンはある外国人と目が合って今いました。その外国人はね、地図を読んでいて、カメラを首からぶら下げていました。すると、その外国人は何もしないビジネスマンはおじさんの読んでいる新聞の陰に隠れてまいしました。

      ถ้าเทียบกับการ "พูด" เล่าเรื่องในครั้งแรก ก็คงจะต้องบอกว่า "คือๆกันแหละค่ะ" (ซับน้ำตา) เพราะความจริงการเล่าเรื่องรอบที่สองนี้ ติดขัดมากๆๆๆๆๆๆๆ เนื่องด้วยความเกร็งและกังวลตลอดเวลาว่าเราจะต้องทำให้ดีขึ้น เราจะต้องไม่ลืมพูดตรงั้น ไม่ลืมใส่ตรงนี้ สุดท้ายคือพูดไม่ได้ค่ะ หยุดคิดบ่อยมาก (ถึงจะไม่ได้ถอดแล้วเอามาเขียนในบทด้านบนก็เถอะ) แต่ที่ยังพอมีดีบ้าง น่าเป็นตรงที่มีสำนวน ～てしまう (แสดงความรู้สึกไม่อยากให้เกิด ไม่คาดหวังให้เกิด แต่มันดันเกิดขึ้นไปแล้ว) และการให้ ○○はね ซึ่งเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้ฟังมีปฏิกิริยากับเราหรือกับเรื่องที่เราพูด ทำให้การเล่าไม่น่าเบื่อจนเกินไปค่ะ
      อ้อ อีกหย่างหนึ่งคือการหลีกเลี่ยงการใช้ fillers ค่ะ ถึงแม้การเล่าครั้งนี้จะไม่มี filler ปรากฏเลยแม้แต่ครั้งเดียว อาจจะไม่สามารถบอกได้อย่างแท้จริงว่าอรพิมมีการเลือกใช้ หรือควบคุมการใช้ fillers ได้ดีแค่ไหน แต่คิดในอีกแง่ (แง่ที่ปลอบใจตัวเองอะนะ ฮึกๆ) คือการที่ไม่ติดใช้ fillers มากเกินจนเคยตัวอาจจะเป็นผลดี เพราะเราจะใช้มันในเวลาที่จพเป็นจริงๆเท่านั้น การใช้ fillers บ่อยๆ ส่วยนตัวแล้วคิดว่าน่ารำคาญ และทำให้ผู้ฟังจับใจความเรื่องได้ยากขึ้น (กรณีี่ใช้เยอะมากกก จริงๆอะนะ)
      แต่ถ้าเทียบกับการ "เขียน" เล่าเรื่องแล้ว ปฏิเสธไม่ได้เลยค่ะว่ามัน "แย่มาก" เพราะการเขียนเรามีเวลาให้กับมัน มีเวลาไตร่ตรองความคิด เขียนแล้ว แก้แล้วแก้อีกได้ แต่สิ่งที่พูดออกไปแล้วนั้น มันจะคงอยู่ในกระความทรงจำของผู้ฟังตลอดไปค่ะ (เดี๋ยวนะ เหมือนจะเวอร์ แต่คือมันจริง) เพราะฉะนั้น การที่เราจะพูดได้ดี เพื่อให้ผู้ฟังประสนุกสนานประทับใจและไม่เป็นพิษต่อประสาทหูและกระแสจิตนั้น ควรจะต้องหมั่นฝึกฝนค่ะ การที่จะมาแค่ไขสิ่งผิดด้วยการเล่าเรื่องเดิมเพิ่มเพียงรอบเดียว เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่มันจะดีขึ้น ถถ้ามีโอกาส เราก็ควรจะฝึกพูดใหินการสำนวนนู่นนี่นั่น ทั้งการฟังคนอื่นพูดให้เข้าใจและให้เองให้เป็นค่ะ
      เหมือนอรพิมจะทำเวรทำกรรมไว้กับการเล่าเรื่องเรื่องนี้ไว้แค่นี้ เพระตอนต่อไปจะเป็นการเล่าเรื่องอีกเรื่องหนึ่งแล้วค่ะ (ส่วนตัวคิดว่าสนุกกว่าเรื่องนี้นะ อิอิ) แล้วเจอกันในตอนต่อไป สวัสดีค่าาา

I can change! (ep.1)

By myself...

      あのう、ホテルのロビーに男が二人います。男の一人は新聞を読んで、ソファーの…　長いソファーの右側に座っています。もう一人の男が何もしないでソファーの左側に座っています。何もし男は地図を読んでいる外国人に、あのう、目が合って、その外国人はその男に向かって、(ถามทางนี่อะไรนะๆๆ) 道を聞きたいそうです。その何もしない男は新聞を読んでいる男に近づいて、新聞を読んでいるふりをします。

      ถ้าไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน แล้วมีคนมาเล่าอะไรแบบนี้ให้ฟัง คุณจะรู้เรื่องไหม ?

      ถ้ารู้เรื่อง คุณสนุกอะป่าว ?

      (ไม่ต้องตอบก็ได้นะไม่อยากรู้ ฮือ TT)

      มันคือผลผลิตจากการถอดเสียงที่อรพิมที่ได้เล่าเรื่อง (storytelling) จากการ์ตูนสี่ช่องเป็นครั้งแรก ซึ่งเนื้อหาของการ์ตูนนี้หากเล่าเป็นภาษาไทยเรียบๆคร่าวๆก็จะได้ประมาณว่า

      "ที่ล็อบบี้โรงแรมแห่งหนึ่ง มีคุณลุงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ฟากหนึ่งของโซฟายาว ส่วนอีกฟากหนึ่งของโซฟาก็มีชายร่างเล็กนั่งเหม่อลอยอยู่ ทันใดนั้นเอง ชายร่างเล็กคนนั้นก็บังเอิญหันไปสบตากับนักท่องเที่ยวต่างชาติที่กำลังอ่านแผนที่อยู่ (มีกล้องคล้องคอฮีอยู่ด้วย) นักท่องเที่ยวคนนั้นก็เดินตรงเข้ามาหาชายร่างเล็กเหมือนกับต้องการจะถามทาง ชายร่างเล็กก็ตกใจมาก ลุกลี้ลุกลน จนสุดท้ายก็เข้าไปซ่อนตัวอยู่หลังหนังสือพิมพ์ที่คุณลุงกำลังอ่านอยู่"

      พอจะนึกภาพสถานการณ์คร่าวๆกันออกแล้วใช่ไหมคะ

      แล้วฟ้าก็มอบโอกาสให้อรพิมลองอีกครั้งค่ะ คราวนี้เป็นการเขียนเล่าเรื่อง และปรับปรุงเพิ่มเติมคำศัพท์หลังจากที่ได้ศึกษาเพิ่มเติมแล้ว ผลลัพท์ก็คือ...

      僕は、ホテルのロビーにある長いソファーで新聞を読んでいた。同じソファーでは、もう一人のビジネスマンらしき小柄の男が何もしないでボーとしていたようだ。そこに、地図を読んでいる外国人みたいな男の人がいた。地図を持っているし、カメラも首からぶら下げているし、観光客に違いない。その観光客は、地図が読めなかったように、道を聞くために日本人とか探していたようだ。その瞬間、びくに近くの男は、その観光客と目が合ってしまって、びっくりした。観光客が自分に向かっている間に、かわいそうなビジネスマンは僕に近づいてきて、僕が読んでいる新聞の陰に自分を隠れてしまった。

Oh, I see...

      สิ่งที่อรพิมทำขาดตกบกพร่องไปในการเล่าเรื่องครั้งแรก มีอยู่หลายจุดด้วยกัน เช่น ขาดสำนวนการแสดงความรู้สึกหรืออารมณ์ร่วมกับตัวละคร เช่น ～てしまう ในจังหวะที่ ビジネスマン บังเอิญสบตากกับ 外国人 การขาดอะไรตรงนี้ไปนั้นทำให้เรื่องแลดูน่าเบื่อไม่มีชีวิตชีวา นอกจากนี้การเล่าเรื่องรอบแรกอรพิมใช้รูป て เยอะมากกกก ซึ่งไม่สมควรเลย เพราะการเล่าให้เป็นธรรมชาติให้ได้เหมือนคนญี่ปุ่นนั้น ต้องมีการแบ่งประโยคและ 文節 ที่สวยงามและเข้าใจได้ง่ายตามบริบท ไม่ใช้สักแต่จะใช้ て เล่าเหตุหารณ์ที่เกิดขึ้นต่อเนื่อง ถึงจะฟังรู้เรื่องแต่น่าเบื่อละไม่สวยงาม (โอ้ไม่นะแค่จะเล่าให้รู้เรื่องก็หอบแล้ว)
      ส่วนรอบที่แก้ ต้องออกตัวก่อนว่าการแก้งานคราวนี้ ก่อนแก้ได้อ่านการเล่าเรื่องนี้ฉบับภาษาญี่ปุ่นของคนญี่ปุ่นมาหลายอันค่ะ อรพิมลองเขียนเล่าเรื่องโดยทสมมติให้ตัวเองเป็นัวละครในเรื่องไปเลยค่ะ การเขียนในลักษณะนี้ จะมีประโยชน์ตรงที่ ผู้ฟังหรือผู้อ่านจะไม่สับสนเรื่องมุมมองของผู้เล่าเรื่องจินตนาการตาได้ง่ายขึั้น นอกจากนี้ยังเป็นการช่วยให้เข้าถึงอารมณ์ของตัวละครมากยิ่งขึ้น (ความจริงถ้าสมมติตัวเองให้เป็น ビジネスマン ก็น่าจะสนุกสนานทีเดียวเชียว พลาดค่ะ) นอกจากเปลี่ยนมุมมองในการเล่าเรื่องแล้ว อรพิมก็ได้แก้ไขเรื่อง ～てしまう เรื่องคำบอกทิศทางอย่าง 近づいてきて และเพิ่มเติมคำศัพท์ที่ได้เรียนรู้เพิ่มเติมเช่น ห้อยกล้องไว้ที่คอ （カメラを首からぶら下げる）แถมยังมีความเห็นด้วยนะ เพราะตอนที่ ビジネスマン กำลังจะโดน 外国人 คุกคามอรพิมใช้คำว่า かわいそうなビジネスマン

      การเขียนพัฒนาการตัวเองเป็นอะไรที่สนุกนะคะ แต่ก็มีความเฟลไปในเวลาเดียวกัน แต่หวังว่าความเฟลท่เกิดขึ้นในทุกๆครั้งจะเป็นแรงผลักดันให้เราทำได้ดีขึ้นในครั้งหน้าและครั้งต่อๆไป (อวยพรตัวเอง สาธุๆๆๆ) ในตอนนี้ขอพอแค่นี้ก่อน การประจานตัวเองอาจจะมีต่อในตอนหน้า สวัสดีค่ะ